PRZEŻYCIA DUCHOWE

19, 05, 2001r. – sobota

   

   Tego dnia razem z moją wspólnotą pojechałam na pielgrzymkę do Częstochowy na Ogólnopolski Zjazd Grup Odnowy w Duchu św. Wyruszyliśmy spod Kościoła św. Andrzeja Boboli. Gdy przyjechałam wózkiem na miejsce zbiórki, czekała na mnie niespodzianka: autokar, którym jechaliśmy, był piętrowy. Na dole było osobne pomieszczenie. Mogłam wjechać do środka wózkiem. Wewnątrz czekała już na mnie Iza – także niepełnosprawna. Usiadłam wygodnie na fotelu, a wózek stał obok. Cieszyłyśmy się, że jedziemy razem. Za chwilę przywitałam się z Panią Marią (znajomą ze wspólnoty), która przyszła do nas.

   Wyruszyliśmy. W drodze czas wypełniły nam Godzinki i Różaniec. Pan Jacek (animator muzyczny naszej Grupy) śpiewał i grał na gitarze.

   W Częstochowie byliśmy ok. 9:30. Wysiedliśmy z autokaru i ruszyliśmy w stronę Jasnej Góry.

Wjechałam pod dość strome zbocze i zobaczyłam tysiące pielgrzymów zgromadzonych u podnóża Klasztoru na ogromnym placu. Stanęłam wśród nich, obok mnie Pani Maria, z drugiej strony – Iza. Patrzyłam na Klasztor i na tłum ludzi i nie mogłam uwierzyć, że tu jestem. Nie mogłam uwierzyć, że po tylu latach spełniło się moje marzenie.

   Za chwilę rozpoczęła się Msza św., podczas której ksiądz powiedział m. in. słowa, których sens zrozumiałam dopiero później: „Nikt z was nie wyjedzie stąd taki sam. Każdy otrzyma coś od Maryi”.

   Po Mszy św. była modlitwa o uzdrowienie.

   Ogłoszono przerwę. Razem z Panią Marią poszłyśmy do Kaplicy Cudownego Obrazu. Jechałam wózkiem, a Pani Maria szła za mną i głośno wołała, aby ludzie pozwolili mi przejechać. W ten sposób doszłyśmy do Kaplicy. Wjechałam do środka. Tutaj tłum był jeszcze większy. Musiałyśmy dosłownie przeciskać się pomiędzy ludźmi. W duchu modliłam się, aby choć na chwilę zobaczyć Cudowny Obraz Matki Bożej.

   Kiedy już prawie dochodziłyśmy do kraty, za którą jest Obraz, poczułam, że mój wózek jest

przesuwany w różne strony. Miałam wrażenie, że za chwilę zostanę zmiażdżona. Wiedziałam,

że Pani Marii też jest bardzo ciężko. Tłum ludzi przyciskał Ją do mojego wózka. „Maryjo, pomóż nam” – powiedziałam cicho. I właśnie wtedy stało się coś niezwykłego: zaczęłam bardzo płakać, a ludzie rozstępowali się. Poczułam, jak księża podnoszą mój wózek. Wkrótce byłam u Stóp Matki Bożej. Bardzo płakałam. Pani Maria, która była tuż przy mnie, również. Czułam, że przenika mnie ogromne ciepło. Trwało to kilka minut.

   Później, gdy księża wynieśli mnie z Kaplicy do zakrystii (nadal płakałam), Pani Maria bardzo

mocno mnie przytuliła. Jeden z księży został, aby porozmawiać. Myślał, że płaczę dlatego,

że tak trudno było podejść, aby zobaczyć Cudowny Obraz. Jednak nie to było powodem moich

łez. Dopiero za chwilę zdołałam wyszeptać: „Pragnęłam bardzo gorąco podziękować Maryi za uratowanie mi życia i za to, że prowadzi mnie każdego dnia”. Pani Maria powiedziała księdzu, że w wypadku samochodowym straciłam Rodziców (ja nie byłam w stanie). Ukryłam twarz w dłoniach i wciąż płakałam. Kiedy się trochę uspokoiłam, ksiądz zapytał: „Jak dawno to się stało?. „W sierpniu będzie 12 lat”. „Nie płacz, to nic nie pomoże”. „Te łzy są dla mnie prawdziwym Darem od Boga – odparłam – po wypadku trzy lata nie płakałam…”.

  Gdy byłam już na zewnątrz, powiedziałam księdzu, że w chwili wypadku miałam przy sobie

Medal z Matką Bożą Częstochowską oraz Różaniec, który w dzieciństwie dostałam od Mamy.

„Wiem, że to Matka Boża mnie uratowała. Dlatego w Kaplicy tak bardzo płakałam. Bo oto spełniło się moje marzenie. Po tylu latach mogłam być u Stóp Pani Jasnogórskiej

i chociaż tymi łzami podziękować Jej za ocalenie. Wyszeptałam jedynie: „Maryjo dziękuję”. Nie byłam w stanie powiedzieć Matce Bożej nic więcej”.

   Ów medal miałam przy sobie. Pokazałam Go księdzu. Wziął go do ręki i powiedział: „To jest

twój Skarb na całe życie. Nie przejmuj się, że w Kaplicy nie mogłaś się modlić. Najważniejsze, że tu byłaś. Matka Boża wie, co chciałaś Jej powiedzieć. Wiem, że bardzo cierpisz, lecz proszę, nie załamuj się. Ofiaruj swoje cierpienie Bogu. Wtedy twoje życie będzie miało sens”.Miałam też przy sobie zdjęcie moich Rodziców Wyjęłam także z torebki małą saszetkę i powiedziałam: „To właśnie w tej saszetce miałam przed laty Medal Matki Bożej i Różaniec. Podczas wypadku trzymałam ją mocno w ręku. Dziś mam w niej Różaniec, który dostałam od swoich Przyjaciół. Ten, który dostałam od Mamy, mam w domu, w specjalnym pudełeczku, gdyż jest cały popękany. Przechowuję go, jak najcenniejszy Skarb” „Czy zawsze nosisz przysobie tę saszetkę?” – spytał ksiądz. „Tak” – odparłam. Sięgnął do kieszeni. Za chwilę powiedział:

„Ten Różaniec trzy lata temu poświęcił Ojciec Święty Jan Paweł II. Weź go i noś zawsze przy sobie”. Wsunął go do saszetki. Podziękowałam bardzo księdzu, a on rzekł:  „Módl się i dziękuj zawsze Matce Bożej”. Na pożegnanie przytulił mnie mocno do siebie.

   Wkrótce znów szłyśmy z Panią Marią pośród tłumu ludzi. Ja wciąż ocierałam łzy. Gdy się trochę uspokoiłam, zatrzymałam się i mocno objęłam Panią Marię za szyję. Brakowało mi słów,

aby podziękować Jej, że mogłam być u Stóp Pani Jasnogórskiej i poczuć, jak otula mnie Swoim Płaszczem. Nie potrafiłam podziękować mojej znajomej za miłość i cierpliwość, jaką okazała mi w czasie tego pięknego, głębokiego przeżycia.

   Dotarłyśmy do naszej grupy. Już rozpoczęła się druga część Uroczystości. Słuchaliśmy

konferencji, modliliśmy się i śpiewaliśmy.

   Po konferencji nastąpiło wylanie Ducha św. „Niech osoby, które były już na tej Uroczystości położą rękę na tych, którzy są z nami pierwszy raz”. Poczułam dłoń Pani Marii  na swoim ramieniu. „Prośmy Aniołów i Wszystkich Świętych, aby modlili się teraz za nami. Niech całe Niebo modli się z nami”. Zamknęłam oczy. Słuchając słów księdza w wyobraźni ujrzałam Pałac ponad chmurami… Czułam się duchowo zjednoczona z moimi Rodzicami. Wiedziałam, że spoglądają na mnie i Są szczęśliwi. Po policzkach znów płynęły mi łzy.

  Przed końcowym błogosławieństwem ksiądz skierował jeszcze do nas kilka słów. Powiedział

m. in.: „Osobom, które są z nami pierwszy raz, pragnę dać przesłanie: „Bądźcie, jak rwący  strumień. Cieszcie się Dobrą Nowiną i rozgłaszajcie  Ją wszystkim””.

   Uroczystości dobiegły końca. Udaliśmy się w drogę powrotną do autokaru. Jeszcze raz

spojrzałam na Jasnogórskie Wzgórze. Dziękowałam Matce Najświętszej za Dar, jaki od Niej

otrzymałam: Otoczyła mnie swoją Matczyną Miłością i pozwoliła zabrać ze sobą Okruch

tej Miłości. Nigdy nie zapomnę pełnego ciepła i zrozumienia Spojrzenia Pani Jasnogórskiej –

Spojrzenia, którym mówiła: Jestem przy tobie”.

    Nigdy nie zapomnę tej pielgrzymki i przeżyć, których doświadczyłam. Są one najcenniejszym

Skarbem, jaki otrzymałam tego dnia od Maryi. 

========================================================================

Zastanawiam się, dlaczego, gdy uda mi się trochę usprawnić, dzieje się tak, że muszę
wszystko zaczynać od początku. Co Pan Bóg chce mi przez to pokazać? Staram się
nie narzekać. Tylko czasem brakuje mi sił. Jakżebym chciała, aby wróciła mi sprawność,
którą miałam 10 lat temu. Zastanawiam się, czy to tak wiele? A może na to nie zasługuję?
  Bardzo kocham Pana Boga i wiem, że Bóg bardzo się mną opiekuje. Czasem tylko nasuwają mi się takie pytania. Zawsze dziękowałam i dziękuję Panu Bogu za swoją niepełnosprawność, bo zawsze uważałam moją niepełnosprawność jako wielki dar od Pana Boga.
   Podczas drugiej pielgrzymki   do Medugorie w 2003r. doświadczyłam uczucia, którego  nigdy nie zapomnę: Przez cały czas pobytu w Medugorie bardzo lekko się chodziło (w czasie tej drugiej pielgrzymki do naszej Mateczki weszłam na obie Góry Objawień: Kriżewac i Podbrdo. Moje koleżanki trzymały mnie tylko za ręce).
  Gdy z koleżankami wchodziłam na Kriżewac, spotkałam mężczyznę, który schodził
z Góry. Dał mi do ucałowania Krzyż i powiedział: "Ten Krzyż 13 lat temu pobłogosławił Ojciec św. Jan Paweł II". Później włożył mi na palec Różaniec z Królową Pokoju i poszedł. Sens jego słów zrozumiałam dopiero w domu: W Medugorie drugi raz byłam w maju 2003r., a w sierpniu tego samago roku mijała 13 rocznica śmierci moich Rodziców.
  Kiedy wracaliśmy już do Polski, mieliśmy Mszę św. w Wepriczu (jest tam Grota Matki Bożej z Lourdes). Właśnie podczas tej Mszy św. stało się dla mnie coś niezwykłego: Do Komunii św. podeszłam sama tzn. nie trzymając się balkonika. Szłam bez żadnego wysiłku. Było coś tak naturalnego, jakbym była zupełnie sprawna. Gdy wróciłam do ławki (również samodzielnie), bardzo dziękowałam Panu Bogu i Matce Bożej, że mogłam doświadzyć tak wspaniłałego uczucia, którego nigdy nie zapomnę... Było to jak sen.
Trwało to tylko podczas tej Mszy św. i chwilę później, bo jeszcze sama doszłam do autokaru.
  Często wspominam tamtą chwilę. Nie wiem, co Pan Bóg chciał mi przez to powiedzieć. Dziś jestem o wiele mniej sprawna, niż podczas tamtej pielgrzymki do Medugorie.  Przyjmuję to wszystko z pokorą, ponieważ wiem, że jestem tylko pyłkiem w Ręku Boga.
Może za mało się modlę? Mam trudności z odmawianiem Różańca, a przecież Matka Boża
w Medugorie prosi właśnie o Różaniec. Poza tym moje życie jest w niezwykły sposób związane z Różańcem, bo tak jak pisałam, pierwszy Różaniec dostałam od Mamy. Ten Różaniec i Medal z Wizerunkiem Matki Bożej miałam przy sobie podczas wypadku.
Te dwie rzeczy mi nie zginęły. Wierzę, że to Matka Boża mnie uratowała. Różaniec od Mamy mam do dziś.
  Jak pisałam w opowiadaniu pt. „PELGRZYMKA DO CZĘSTOCHOWY” , Różaniec pobłogosławiony przez Ojca św. Jana Pawła II dostałam od księdza w Częstochowie, a w 2006r, gdy pewnej niedzieli szłam do Kościoła, na dole w klatce swojego bloku znalazłam 4 Różańce i niewielki drewniany Krzyż. Jeden z tych Różańców jest bardzo stary. 

========================================================================



                                                KRZYŻ DROGĄ DO PANA BOGA

W 2003r. byłam w Zalesiu (pod Warszawą) na zjeździe dotyczącym modlitwy wstawienniczej. Pierwszego dnia po zajęciach (był to już wieczorem) poszłam z dwiema koleżankami do Kościoła, aby odmówić różaniec. Gdy weszłyśmy do Kościoła, było tam zupełnie ciemno, tak, że koleżanka trzymala balkonik, abym się nie przewróciła. Doszłyśmy na środek Kościoła. W ciemności świeciło małe, czerwone światełko przy Tabernakulum. Nagle zobaczyłam świecący białym światłem Krzyż, a  na nim Postać Pana Jezusa. W
sercu usłyszałam głos: "JA JESTEM ŚWIATŁOŚCIĄ ŚWIATA. JEDYNA DROGA DO MNIE PROWADZI PRZEZ KRZYŻ". W modlitwie różańcowej bardzo dziękowałam Panu Jezusowi za ten znak.
  Kiedy rano poszłam do Kościoła na Mszę św., w miejscu, gdzie poprzedniego dnia widziałam Krzyż, a na nim Postać Pana Jezusa, był tylko witraż przedstawiający biały Krzyż (nie było na nim Postaci Pana Jezusa, a witraż był  płaski). Chyba Pan Jezus powiedział mi w ten sposób, jak ważne jest cierpienie. Tak to odebrałam.

========================================================================

                                                                                                            Warszawa, kwiecień 2005r.

„NIEWIDZIALNA KŁADKA”

UKOCHANY OJCZE ŚWIĘTY!

    Jestem osobą niepełnosprawną ruchowowo.  Przez cały czas TWOJEGO PONTYFIKATU marzyłam, aby spotkać się z Tobą. Jednak nie było mi to dane.

   Swoim życiem i postawą nauczyłeś mnie, jak pokonywać wszelkie trudności i godnie przyjmować cierpienie. Pokazałeś mi, że nie należy wstydzić się swoich ułomności i słabości.

   Umierając na „oczach” całego świata „otworzyłeś” przede mną  „tajemnicę śmierci”.   Pozwoliłeś mi zrozumieć, że jest ona tylko „przejściem” do Boga.  „Jestem zadowolony  i wy bądźcie” -  powiedziałeś niedługo przed swoim odejściem.

   OJCZE ŚWIĘTY! Dziękuję Ci za wszystko, co zrobiłeś dla całej ludzkości – zjednoczyłeś cały

świat. Szczególnie pragnę podziękować Ci za to, co uczyniłeś dla Polski – naszej Ojczyzny,

którą tak umiłowałeś…

   W szczególny sposób pragnę podziękować Ci za tę „niewidzialną kładkę”, którą już

 z tamtego „brzegu rzeki” „rzuciłeś” mi, abym szła przez życie i nie bała się niczego, bo ze mną jest JEZUS CHRYSTUS.

   Dziękuję Ci za tę „prywatną audiencję”, na którą tak długo czekałam… Proszę, pomóż mi iść tą drogą tak, abym, kiedy stanę na „Progu Wieczności”, mogła powiedzieć:  „Ojcze – oto jestem”, a także Ciebie zapytać, czy wypełniłam Twoje zadanie.

   Proszę Cię – OJCZE ŚWIĘTY – opiekuj się moją Babcią, która cierpi z powodu wieku

i różnych delegliwości. Kiedy przyjdzie dla Babci czas „przejścia”, pomóż Jej, aby się nie bała.

  Opiekuj się proszę moimi Rodzicami i Jarkiem, którzy są razem z Tobą.

NIE LĘKAM SIĘ I OTWIERAM SZEROKO DRZWI MEGO SERCA

JEZUSOWI CHRYSTUSOWI!

Dziękuję Ci – OJCZE ŚWIĘTY – za wszystko…

========================================================================